Psycholog dla par, psycholog rodzinny, psychoterapia systemowa | Ośrodek Przystań

Psycholog rodzinny – psychoterapia

Rodzina dysponuje także różnymi strategiami do osiągania swoich celów, bywają one skomplikowane i często ukryte. Psychoterapia behawioralna rodzinna w ujęciu systemowym odchodzi od myślenia przyczynowo – skutkowego, co prowadzi do szukania „winnego”, na rzecz pętli sprzężeń zwrotnych – przyczynowości kolistej. Zachowanie każdej z osób w rodzinie oddziałuje na partnera interakcji i jest modyfikowane przez jego reakcje.

Terapeuta rodzinny, jako metody zbierania informacji o relacjach w rodzinie i metody terapeutycznej, używa tzw. pytań cyrkularnych. Polega to na zadawaniu pytań każdemu z członków rodziny i respektowaniu jego narracji. W tym podejściu objaw (problem), z jakim zgłasza się rodzina, psycholog rodzinny traktuje często jako próbę utrzymania równowagi systemu rodzinnego, czasem delegowania jednego z członków do „zakomunikowania” cierpienia rodziny.

Z jakimi problemami może zgłaszać się rodzina?

– kryzys lub trudności, z którymi rodzina nie jest w stanie poradzić sobie sama,

– małe dziecko: problemy wychowawcze, psychosomatyczne, dziecko z zachowaniami buntowniczymi , autoagresywnymi itp.,

– dziecko w okresie dorastania: problemy z odżywianiem, bunt nastolatka, wycofanie, uzależnienia,

– kłótnie, nieporozumienia pary,

– kryzys małżeński,

– bezradność, przewlekły smutek,

– problemy z komunikacją,

– rywalizacja w rodzeństwie,

– konflikt między nastolatkiem a rodzicami,

– przemoc, uzależnienia,

– stres związany z czynnikami zewnętrznymi np . pracą, zmianą etapu życia rodziny np. pojawienie się nowego członka lub wychodzenie z domu nastolatka,

– szczególna sytuacja jednego z członków rodziny np. choroba psychiczna lub somatyczna jednego z członków itp.,

– problemy rodzin „ rekonstruowanych” – łączonych.

Ogólne zasady i wskazania:

– terapia prowadzona jest przez dwóch terapeutów i poddawana regularnej superwizji,

– do terapii zapraszana jest cała rodzina, także z najmłodszymi dziećmi oraz z zamieszkującymi pod jednym dachem bliskimi np. babcią, ciocią itp.,

– w zależności od problemów lub celów czasem na sesje zapraszani są tylko rodzice lub tylko dzieci,

– jeśli u jednego z członków pojawi się specyficzny problem, który wymaga innego podejścia (np. problemy depresyjne wymagające leczenia farmakologicznego), wskazane będą ośrodki lub osoby, do których należy się zgłosić po pomoc, w zależności od specyfiki problemu terapia rodzinna będzie prowadzona lub nie,

– sesje odbywają się zawsze w tym samym miejscu i o tej samej porze,

– jedno spotkanie trwa 80 minut,

– częstotliwość spotkań zależy od potrzeb i etapu pracy rodziny, na początku co dwa tygodnie, potem co miesiąc i rzadziej,

– terapia jest całkowicie dobrowolna, nie wyklucza to osób, które nie są przekonane, mają wątpliwości co do sensowności korzystania z terapii,

– pozytywne zmiany w rodzinie możliwe są wtedy, gdy istnieje zaangażowanie w pracę nad zmianą,

– nie pomagamy osobom, które tej pomocy nie chcą, nawet jeśli jest to terapia zlecona przez sąd, nie podejmujemy się jej, jeśli nie ma zgody wszystkich zainteresowanych,

– spotkania terapeutyczne w ośrodku są nagrywane, stanowi to rodzaj dokumentacji pomocnej dla terapeutów, którzy mogą wrócić do trudnych momentów sesji i dla potrzeb superwizji,

– nagrania i wszelkie informacje udzielone podczas terapii mają charakter ściśle poufny, terapeutę obowiązuje zasada tajemnicy zawodowej (także w sądzie), dokumentacja jest przechowywana tylko na czas trwania terapii.

Jak wygląda terapia?

Pierwsze spotkanie (czasem kilka pierwszych spotkań) nazywamy konsultacjami. Ich celem jest zapoznanie się rodziną i z problemami, które skłaniają ją do szukania pomocy. W trakcie konsultacji formułowane są cele i badana jest zasadność terapii. Podobnie dzieje się w przypadku terapii małżeńskiej, podczas której na pierwszym spotkaniu psycholog dla par poznaje dane małżeństwo oraz ich problemy.

Z punktu widzenia terapeutów ważne jest poznanie opinii wszystkich uczestniczących w spotkaniu, nawet jeśli są ze sobą sprzeczne. Pomaga to ustalić realistyczne cele terapii.

Po ustaleniu kontraktu przystępuje się do terapii.

Stosuje się różne techniki pracy, np. takie jak: analiza problemu w świetle tradycji rodzinnych, formułowanie zadań dla członków rodziny, próbowanie nowych sposobów porozumiewania się. Wybór techniki czy podejścia będzie zależał od konkretnych potrzeb rodziny.